Biebrzański Park Narodowy (BbPN) został utworzony na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1993 roku jako 18-ty z kolei polski park narodowy. Obecnie, spośród 23 polskich parków narodowych BbPN jest największym parkiem narodowym i jednym z większych w Europie. Celem Parku jest ochrona rozległych torfowisk Kotliny Biebrzańskiej oraz niewielkiego fragmentu Wzgórz Sokólskich o łącznej powierzchni 59.223 ha. Otulina Parku obejmuje także nieduże części przylegających do Kotliny Biebrzańskiej mezoregionów: Wzgórz Sokólskich, Wysoczyzny Białostockiej, Wysoczyzny Kolneńskiej i Doliny Górnej Narwi. W granicach Parku znajduje się osiem wyłączonych z niego enklaw, obejmujących głównie wyspy mineralne w obrębie Kotliny Biebrzańskiej, zajęte pod uprawy, łąki i osadnictwo.
Najcenniejsze walory Parku to szeroka dolina mającej charakter naturalny silnie meandrującej rzeki Biebrzy, z największym zespołem torfowisk w Polsce, zwanych Bagnami Biebrzańskimi. Wraz z unikatową mozaiką i strefowością siedlisk mokradłowych, a także ekstensywnym rolnictwem zachowały się tu rzadkie, zagrożone i ginące w kraju i Europie gatunki roślin, ptaków i innych zwierząt. Charakterystyczne dla Biebrzańskiego Parku Narodowego są również rozległe krajobrazy, ekosystemy i siedliska, które gdzie indziej zostały już bezpowrotnie zniszczone, w wyniku melioracji, osuszania bagien i torfowisk.
Bagna Biebrzańskie są uznawane za jedną z najważniejszych w kraju i w Europie Środkowej ostoi ptaków wodno-błotnych. Jako niezwykle cenny obszar wodno-błotny Biebrzański Park Narodowy w roku 1995 został wpisany na listę Konwencji Ramsar o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życiowe ptactwa wodnego. O międzynarodowej randze walorów przyrodniczych doliny Biebrzy świadczy również uznanie jej za ostoję ptaków o randze europejskiej, wg klasyfikacji BirdLife International. W 2004 dolinę Biebrzy włączono do sieci Natura 2000. Obecnie jest to obszar specjalnej ochrony ptaków (PLH 200008 Dolina Biebrzy o powierzchni 121.002,6 ha) i obszar specjalnej ochrony siedlisk (PLB 200006 Ostoja Biebrzańska o powierzchni 149.929,1 ha).
Data utworzenia:
9 wrzesień 1993 r.
Powierzchnia Parku: 59 223 ha
Otulina: 66 824 ha
Powierzchnia form ochrony:
Ochrona ścisła: 7 279 ha
Ochrona czynna: 25 041 ha
Ochrona krajobrazowa: 26 903 ha
Udział procentowy ekosystemów:
· leśne – 26,5 %
· nieleśne – 71,8%
· wodne – 1,7 %
Łączna długość szlaków turystycznych: 459,5 km
Szlaki kajakowe ( Biebrzą, Sidrą, Jegrznią, Brzozówką, Wissą oraz kanałami: Augustowskim, Woźnawiejskim i Rudzkim) o łącznej długości 223,2 km
· Szlaki rowerowe (7) – 65,7 km
· Szlaki piesze (14) – 157,6 km
· Szlak konny o długości 13 km
Ścieżki edukacyjne (15) o łącznej długości 29,2 km
Teren Parku podzielony jest na:
Basen Górny i Środkowy, w skład którego wchodzą:
· Obwód ochronny Trzyrzeczki,
· Obwód ochronny Tajno,
· Obwód ochronny Grzędy,
· Obwód ochronny Ciszewo,
· Obwód ochronny Kapice,
· Obwód ochronny Kopytkowo
· Ośrodek Hodowli Zachowawczej Konika Polskiego i Rehabilitacji Zwierząt
Basen Dolny, w skład którego wchodzą:
· Obwód ochronny Osowiec,
· Obwód ochronny Werykle,
· Obwód ochronny Brzeziny

Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Programu Infrastruktura i Środowisko oraz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej

Budowa wspólnej platformy wymiany informacji oraz systemu szkoleń zawodowych w patkach narodowych