Parki Narodowe PN WIELKOPOLSKI PN WODY WIELKOPOLSKIEGO PARKU NARODOWEGO
WODY WIELKOPOLSKIEGO PARKU NARODOWEGO

W Wielkopolskim Parku Narodowym występuje bogactwo polodowcowych zbiorników wodnych. Są to przede wszystkim duże, głębokie jeziora rynnowe, które cechują się zróżnicowaniem termicznym górnych i dolnych warstw wody oraz zmieniającymi się wraz z głębokością warunkami świetlnymi. Największą głębokość osiąga Jezioro Góreckie – 17,3 m, a największą powierzchnię Jezioro Łódzko-Dymaczewskie - 119,6 ha. Do stosunkowo głębokich choć powierzchniowo niewielkich zbiorników należy też jezioro Kociołek, reprezentujące typ tzw. kociołków.  Wszystkie jeziora Parku mieszczą się w obrębie czterech rynien polodowcowych: Rynny Rosnowsko – Jarosławieckiej, Rynny Górecko – Budzyńskiej oraz Rynny Tomickiej i leżącej na jej przedłużeniu Rynny Witobelsko – Dymaczewskiej.  W granicach Parku znajduje się 11 jezior o łącznej powierzchni 416 ha.

Lp.
Nazwa jeziora
Powierzchnia (ha)
Głębokość max. (m)
Położenie
 
1
J. Budzyńskie
11,0
2,7
Rynna Górecko-Budzyńska
2
J. Chomęcicko – Rosnowskie
34,2
10,2
Rynna Rosnowsko-Jarosławiecka
3
J. Góreckie
104,1
17,3
Rynna Górecko-Budzyńska
4
J. Jarosławieckie
11,2
6,6
Rynna Rosnowsko-Jarosławiecka
5
J. Kociołek
4,3
7,7
Rynna Górecko-Budzyńska
6
J. Łódzko – Dymaczewskie
119,6
12,0
Rynna Witobelsko-Dymaczewska
7
J. Małe
9,8
4,9
Rynna Rosnowsko-Jarosławiecka
8
J. Skrzynka
1,7
2,9
Rynna Górecko-Budzyńska
9
J. Trzcielińskie
6,5
-
Rynna Tomicka
10
J. Wielkowiejskie
13,3
2,8
Rynna Tomicka
11
J. Witobelskie
100,3
3,7
Rynna Witobelsko-Dymaczewska

W sensie geologicznym, czas istnienia jezior jest krótki, gdyż ulegają one procesom zarastania i wypłycania, zaznaczając się w końcu w postaci kopalnej, jako pokłady torfów. Na podstawie obecnego tempa zanikania jezior polodowcowych w Polsce można przypuszczać, że za 3-5 tys. lat przestaną one istnieć, a niektóre znikną z krajobrazu znacznie prędzej. Do najszybciej zarastających jezior w Parku należy jez. Skrzynka, którego lustro w ciągu ostatnich 80 – ciu lat zmniejszyło się o około 35%.  
Obok jezior, w Parku spotykamy niewielkie, płytkie zbiorniki wodne o charakterze stawów, gdzie nie obserwuje się większych różnic temperatury, a światło przenika przez wodę swobodnie aż do dna. Należy do nich akwen na obszarze ochrony ścisłej „Pojniki” oraz Żabiak, o głębokościach nie przekraczających 1,5 m.
Najmniejsze ze zbiorników wypełniają się wodą jedynie na wiosnę, po zimowych roztopach, a także po ulewnych deszczach, natomiast w okresach suszy zanikają, jak np. Suchy Dół.
W dolinie Warty spotykamy zbiorniki nielodowcowe. Są to starorzecza - tzw. warciska, będące pozostałością po dawnych zakolach meandrującej rzeki.
Na terenie Parku znajdują się również sztuczne zbiorniki wodne, stanowiące ślad po eksploatacji gliny i torfu – glinianki i torfianki.
W przeciwieństwie do bogactwa zbiorników wód stojących, wody płynące przedstawiają się w Parku dość ubogo; sieć rzeczna jest słabo rozwinięta. Wschodnią granicę Parku stanowi Warta, do której wpływają: rzeka Samica i Kanał Mosiński (wspólnym ujściem) oraz nieduża, lecz wartka rzeczka Wirynka. Niewielki ciek wodny stanowi Trzebawka, uchodząca do Jeziora Łódzko - Dymaczewskiego.
Obok wód powierzchniowych wymienić należy również wody podziemne, z których największe znaczenie dla roślinności mają wody gruntowe. Zwierciadło tych wód występuje zazwyczaj na głębokości 2 – 5 m.

Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Programu Infrastruktura i Środowisko oraz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej

Budowa wspólnej platformy wymiany informacji oraz systemu szkoleń zawodowych w patkach narodowych

Stronę wyświetlono: 1701464 Projekt i realizacja: PADO